بخشی از متن:
مقدمه:
ژان پل لاکاز می گوید: «منظور از آمایش سرزمین، رسیدن به مطلوب ترین توزیع ممکن جمعیت، توسط بهترین شکل توزیع فعالیت های اقتصادی و اجتماعی در پهنه سرزمین است» امری که در برنامه های توسعه ایران تاکنون به طور جدی به آن پرداخته نشده و یا لااقل نمودهای خود را نشان نداده است. در این مجال به «آمایش سرزمین» به مثابه یک ضرورت پرداخته شده است. ۸۹/۸ درصد از جمعیت کشور در ۴۵ درصد از وسعت جغرافیایی ایران سکنا گزیده اند و ۱۰/۲ درصد باقی مانده آن در ۵۵ درصد از پهنه سرزمین زندگی می کنند، ۸۷ درصد از شاغلین ایران در نیمه غربی- شمالی و ۱۳ درصد مابقی در نیمه شرقی- جنوبی فعالند، ۸۸/۶ درصد از بزرگراه های کشور در نیمه غربی- شمالی و تنها ۱۱/۴ درصد در نیمه شرقی- جنوبی کشیده شده است ، برق رسانی ۶۸/۷ درصد در نیمه غربی- شمالی و ۳۱/۳ درصد در نیمه شرقی- جنوبی صورت گرفته است و ... بر این دامنه می توان آمارهای بسیار دیگری افزود که همه نشان از عدم تعادل در توسعه منطقه ای دارد و ضرورت توسعه متوازن و نگاه آمایشی به پهنه سرزمین را صدچندان می کند. نمی شود برنامه توسعه ای را بدون دید سرزمینی پیش برد. درواقع آمایش سرزمین بازتاب سرزمینی توسعه بلندمدت کشور است. نگرش آمایشی به ما کمک می کند تا بتوانیم از وسعت و پهنای سرزمین در راستای توسعه بلندمدت بهره برداری کنیم. می توان این را به گونه دیگری نیز تعبیر کرد و گفت آمایش سرزمین یعنی دیدگاه راهبردی حاکمیت بر پهنه سرزمین. ....
فهرست مطالب:
مقدمه
تعاریف و مفاهیم آمایش
توسعه انسانی و آمایش سرزمین
تاریخچه آمایش سرزمین در جهان
آمایش در ایران
وظایف و شمول آمایش سرزمین
جایگاه آمایش در نظام تصمیم گیری
جایگاه آمایش در نظام تشکیلاتی
بررسی فعالیتهای آمایش سرزمین در ایران
ضرورت آمایش سرزمین در ایران
نتیجه گیری
منابع